Niedołężne szczęście...

Nieśmiało zakładam, że każdy człowiek pragnie wieść szczęśliwe życie. Jednocześnie nie mam żadnych wątpliwości co do tego, że są obok nas jakieś małe grupy cierpiętników, którzy żyją w ascezie, niedostatku i w udręce… ale skoro sami wybrali takie życie i jest im w tym dobrze, to czy można powiedzieć, że oni są nieszczęśliwi? Myślę, że nie, bo szczęście to pojęcie względne, dla każdego inne, a więc nie dające się upiąć w jeden o stałym fundamencie, mądry kanon. Życie każdego człowieka składa się tak jakby z kilku etapów. W daleko idącym skrócie można powiedzieć, że tych etapów jest siedem: młody - nieświadomy, porywczo - buńczuczny, emocjonalno - pracowity, dojrzało - stabilny, mądry - zepchnięty, stary - bezradny i agonalny. Każdy z nich ma swój czas i swoją wymowę. Wzloty i upadki, i biegnie… trzeba to powiedzieć otwarcie, poza naszą świadomą kontrolą. Czyli nikt z nas nie zastanawia się dogłębnie nad upływającym czasem ani tym bardziej nad jego następstwami biologiczno - socjalnymi. Po pokonaniu trzech pierwszych etapów, żyjemy w przeświadczeniu, że osiągnęliśmy jakiś poziom materialno społeczny. A więc mamy mieszkanie, meble, samochód, pewną stabilizację finansową, rodzinę, partnera (kę), odchowane dzieci, całkiem sprawnych rodziców, których kochamy i o których się troszczymy… i to jak nam się wydaje, czy raczej mamy poczucie, jest naszym stabilnym szczęściem. Żyjemy więc spokojnie i cieszymy się własnym szczęściem… szczęściem, które budowaliśmy wiele lat. Ale czy bierzemy pod uwagę że wszystko co nas cieszy, co daje nam komfort życia może z jakichś nieprzewidzianych przyczyn zniknąć i przemienić się w smutek, tęsknotę, chorobę, strach, niedostatek i cierpienie? Na pewno nie! Zazwyczaj mówimy: wszystko tylko nie to. Wszystkim może się przytrafić, natomiast tragedie i choroby nam nie… Wierzymy, że nas w cudowny sposób choroby ominą… Po prostu sądzimy, że to czego nie chcemy i nie lubimy, nas nie dotyczy. Los i upływający czas, czy nam się to podoba czy nie, kieruje się swoimi uniwersalnymi prawami. W pewnym sensie jest sprawiedliwy… bo dla wszystkiego co przemija jest taki sam… bez wyjątku przemienia wszystko w inną postać materii czy też energii. Dla czasu i losu nie ma pojęcia cierpienie czy szczęście… po prostu wszystko, tu i teraz jest… i to jest w jak najlepszym i prawidłowym porządku. U tej dwójki nie można się wykupić, wykpić fortelem, mieć szerokie plecy, przywileje z uwagi na stan posiadania, czy lepszą pozycję społeczną. To jedyna firma w której stan posiadania, egoizm i materializm dla którego ludzie potrafią zniewalać , upodlać i zabijać, nie ma żadnego znaczenia. Na skutek tego samego czasu, któregoś pięknego dnia, niedostrzegający li tylko z własnej głupoty i arogancji tych oczywistych praw wszechświata człowiek, nagle zderza się z gorzką rzeczywistością… Nie spodziewając się niczego nagle staje przed obliczem wszechobecnej Bogini Nemezis… patrzy poza lustro własnego wyobrażenia o życiu i… widzi wdzierającą się w jego szczęśliwy świat starość… jej niedołężność, niemoc i choroby. Teraz zastanawia się nad wcześniejszym życiem, doszukuje się błędów, wyraża pretensje do systemu, losu i Boga, ale jest już za późno… toteż lamentuje i narzeka . Wprost nie rozumie dlaczego mu się przytrafiło coś co jest nieuniknione… wręcz konieczne by mogło zaistnieć coś nowego, innego, wspanialszego. Dalej tkwiąc w niewiedzy, nie stara się zrozumieć tych prawd tylko narzekaniem na straszny i niesprawiedliwy los, wpędza się w całą gamę negatywnych uczuć… następnie stres… depresję… śmierć. Jednak zanim do niej dojdzie cierpi z powodu niemocy rodziców. Jest to tym boleśniejsze, że są to najbliższe osoby. Osoby, które dały początek ich życia… Opieka nad starymi rodzicami jest trudna, wymagająca wielkiego poświęcenia i nakładów finansowych. Na początku nie jest to takie trudne. Mamy potrzebę serca, trochę oszczędności i dość dobre zdrowie. Są też nędzne grosze z rodzicielskich emerytur, ale to wszystko kropla w morzu potrzeb bo materialny i arogancki świat zwariował goniąc za nadmiernym gromadzeniem tak bardzo, że poproszony na wizytę domową lekaż żąda zapłaty w wysokości 200-tu złotych. W skład wizyty medycznej wchodzi przyjazd, osłuchanie starego rodzica stetoskopem, wypisanie recepty z lekiem wybranym na chybił trafił ponieważ lekarz nie zlecił żadnych badań przy pomocy których określiłby szczep bakterii grasujących w organizmie chorego staruszka… Na podstawie wyniku badań, postawiłby właściwą diagnozę i wypisałby jedną właściwą receptę. Chory staruszek szybko wróciłby do zdrowia, nie wyprułby się z marnych groszy jakie dostaje w postaci emerytury, miałby chęć do świata, życia, swojej starości i wielce rad z porządnego lekarza wychwalałby go pod niebiosa. Ale tak być nie może bo każdy chory nie jest pacjentem tylko złotym interesem dla całego stada bezuczuciowych hien w ludzkiej skórze. Za złym ordynowaniem leków idzie podtruwanie narządów wewnętrznych niewłaściwym specyfikiem. Po takiej kuracji następuje kolejna wizyta… kolejna niewłaściwa recepta i karuzela się kręci… Każdy czerpie zyski począwszy od Narodowego Funduszu Zdrowia z całym nawisem nierobów, liczonych w dziesiątkach tysięcy pasożytujących na pieniądzach składkowych płynących z ubezpieczenia medycznego. Następnie konkretny lekarz, Koncern Farmaceutyczny, sprzedawcy paliw bo lekarz nie idzie piechotą, drukarze recept, producenci tuszu i na koniec właściciel lokalu, który wynajęła apteka pod działalność handlową. Każdy prócz chorego rączki zaciera i liczy mamonę zdobytą na cudzym nieszczęściu… A gdzie jest miejsce na etykę nie tylko zawodową? Gdzie współczucie, zrozumienie, zwykła ludzka troska i miłość do bliźniego? Niestety próżno by szukać… ale przyjdzie taki moment w życiu człowieka, który powali każdego butnego i pazernego ponad miarę gnoja… Jest ktoś, a może coś co pokaże mu jak to jest, gdy na skutek choroby, niedołężności i samotności taki ktoś będzie potrzebował pomocy, wsparcia i prawa do godziwej, i humanitarnej starości… To mój duecik: los i czas… i zapewniam nikt nie uniknie pogardzanej starości … chyba, że umrze tragicznie wcześniej. Nikt nie znajdzie w tym wiecznym i sprawiedliwym duecie współczucia ani litości, więc egoisto… może zanim spojrzysz z niesmakiem na chorego i niedołężnego starca… bezpieczniej dla ciebie będzie jak użyjesz wyobraźni i zobaczysz w nim samego siebie…